San José

San Jose, 19 maart 2015

Op Samara Beach hadden we een erg leuk restaurantje gevonden, op het strand, dus ’s avonds lekker met de blote voeten in het zand! Er was een goede muzikant, die heerlijke blues/soul/jazz vertolkte, niet te hard. Alle bezoekers zaten aandachtig te genieten. En weer wat geleerd: als je één wijntje wilt bestellen, dan krijg je gewoon een rondje van wat je daarvoor had besteld, ze snappen er echt niks van. Maar wat maakt het uit!

Blijkbaar valt de airco op de kamer vanzelf uit en ik werd wakker bij een temperatuur van 29 graden. Ik viel bijna flauw. In het donker prutsen aan de airco was niet makkelijk en ik probeerde ….. Fred niet wakker te maken.

We vertrokken lekker op tijd natuurlijk nog even voor acht uur) naar San José, een rit van ongeveer 5 uur. Wij deden er met wegonderbrekingen en stops ruim zes uur over. Onderweg nog wat mooie foto’s kunnen maken, van o.a. de monstertrucks. Beesten van vrachtwagens. Geleidelijk werd de temperatuur ook meer te verdragen. San José ligt hoog, dus daar is het overdag lekker, maar ’s avonds fris. En o, wat een bof!!!!!! Mijn I-pad was achtergebleven in één van de hotels en die hadden hem keurig, zoals afgesproken, verstuurd naar onze agent, die hem gelijk helemaal netjes ingepakt kwam brengen. Ik had de I-pad direct geblokkeerd (via ‘vind mijn I-Phone’) en regelmatig de locatie gecheckt. Maar het was toch wel heel fijn om hem weer in handen te hebben.

Het hotel ligt midden in het centrum in een nauwe straat. En dat is wel het voordeel als je niet in een groepsreis zit. Er was een piepkleine bewaakte parkeerplaats. En we liepen zo uit het hotel direct in een gezellige winkelstraat. De drukte en lawaai overviel me wel hevig. Overal straathandelaren, die oogluikend links en rechts keken of er politie aankwam. Veel loterijen, schorten voor de Costaricaanse (big-) mama’s, en allerhande rommel.

Ik kocht nog even een korte broek. Ik weet dat het eigenlijk niet mag van Fred, maar deze hier zijn zo leuk.

Ondertussen zochten we alvast een leuk restaurant, maar nergens was iets redelijks te vinden en we hadden al besloten om dan maar een ‘vette bek’ te halen, want we willen op tijd naar bed: de taxi komt om 04.00 uur in de ochtend. Toch vonden we nog wat gezelligs, vlak bij het hotel, dus helemaal goed!

De taxi was lekker op tijd, daar houden we van en na een heel zenuwslopend gedoe op het vliegveld zitten we bij zonsopgang voor de gate. We moesten ons op een onduidelijke manier melden voor een departure tax en er waren strenge controles (waarbij Fred mij altijd waarschuwt: Jootje, tieten naar voren en altijd blijven lachen!!).

Op weg naar Panama, waar we 9 uur moeten wachten op de aansluiting. We hopen dat we tijd over houden om het Panamakanaal met de sluizen te bezoeken. Alle colones zijn gewisseld in dollars. En uiteindelijk na een reis van ruim 25 uur weer thuis. Kan niet wachten tot we Roos weer kunnen knuffelen.

Samara, stille oceaan

Samara, 17 maart

Gisterochtend zijn we weer vertrokken uit Rincón de la Vieja in het noordwesten richting de stille oceaan. Het eerste uur deden 12 km in iets meer dan een uur. Daarna kwamen we uit op de PanAmerican highway, wat niet meer was dan een stoffige tweebaansweg/zandpad.

Na de afslag naar een ‘kleinere’ weg ging het al een stuk beter. Natuurlijk even een koffiestop bij een soda gedaan. Altijd een belevenis! Ook dit keer werden er bekers bij elkaar gezocht voor de koffie. We kregen een grote en een kleine, maar wel netjes op een soort van schoteltje! Meneer deed erg zijn best.

Het was al droog, maar het wordt nog steeds droger. In dit land, waar het zo ontzettend veel regent is een groot drinkwaterprobleem en kunnen de boeren hun vee bijna niet meer laten drinken. Rivierbeddingen van meer dan 15 meter breed liggen helemaal droog.

Na ruim 3,5 uur zijn we bij het strand van Samara aangekomen. Gelijk worden we overvallen door de enorme warmte. Ons plan om morgen weer een hike in één van de parken te doen stellen we meteen ter plekke bij. In de middag geslenterd langs de leuke winkeltjes met de bekende rommeltjes. We willen heel graag voor een aantal dierbaren wat meenemen, maar jongens! Er is hier werkelijk niets wat maar een beetje de moeite waard is, wat een rommel! Het enige wat je veel ziet zijn prachtige schalen en vazen van gepolijst hout, maar die kosten allemaal rond de 120 dollar. We hebben wat sigaren gekocht voor collega Gert, maar dan zonder de verpakking. Op de verpakking staan nl. de meest gruwelijke ziektes en misvormingen, ongeboren misvormde baby’s, gebitten en longen waar niet veel meer van over is.

Bij de lunch in een schaduwtuin bestellen we één broodje, want Fred eet nooit iets in de middag. We krijgen automatisch een tweede bord erbij, want het is hier heel gewoon om een maaltijd te delen.

We sjokken in de warmte terug naar de kamer om een douche te nemen. En we vallen bij de airco een uurtje lekker in slaap. Kan ik weer wat inhalen, want ik ben nog steeds niet gewend aan het tijdsverschil. Elke nacht ben ik om twee uur klaarwakker. Rond negen uur ’s avonds lig ik al in diepe slaap.

We lopen naar een boekingskantoortje om een snorkeltocht te boeken, die blijken (vijf uur) al dicht te zijn, maar de mevrouw in het naastgelegen hutje/winkeltje belt voor ons en het komt allemaal goed (hopelijk).

En dan is het tijd om eindelijk eens zo’n coctail te nemen die je overal ziet, met de meest exotische namen: je kan kiezen tussen sex on the Beach, of een Orgasm. De eerste heb ik in Bali geprobeerd, maar dat was een koude douche. Ik hou het bij de lokale specialiteit. Een groen drankje, dat ik maar heel langzaam en voorzichtig opdrink, want het stijgt snel naar het hoofd. Heerlijk genieten.

Bij het avondeten neem ik meestal een groot glas met vers fruitsap. Dat kost dan ongeveer 2 euro. Een wijntje kost ongeveer 5 euro. Als echte Hollanders hebben we in de supermarkt een pak wijn gehaald, ook voor 5 euro, voor ’s avonds op het terras of balkon voor het slapen J.

Tijdens de snorkeltocht gaan we eerst op zoek naar dolfijnen. Het lijkt erop dat het niet gaat lukken, maar op het laatst zitten we toch midden tussen een grote groep. Het is lastig om ze op de foto te zetten, want het zijn geen tuimelaars. Af en toe komt een rugvin boven water en zie je een klein beetje van het lichaam. Maar het is met de ogen zelf enorm genieten. We zien ook nog heel vlakbij een enorme schildpad. Meer dan een meter groot. Verder het is het een genot om de pelikanen te zien vliegen. Om beurten doen ze achtereenvolgens een paar vleugelslagen.

Het snorkelen ging prima, er waren golven, maar niet te hoog. Een paar visjes en diepblauwe zeesterren, verder niet veel. Evengoed was het erg leuk. Op de terugweg stopt ons taxibusje midden op een brug en laat ons uitstappen, omdat er een flinke krokodil ligt.

Nadat we het zout hebben afgespoeld willen we nog even naar het strand, want het is vandaag misschien iets minder heet. Gisteren smolten de slippers zowat op het zand. Maar Fred ligt op mij te wachten terwijl ik nog met natte kleding, natte haren en natte bikini in de weer ben, en is gelijk in slaap gevallen. Ook goed!

Strand kan over een uurtje ook!

Morgen begint de terugweg naar San Jose. Daar leveren we de auto in en de volgende nacht worden we om half drie geloof ik opgehaald voor de vlucht naar Panama.

Rincón de la Vieja

15 maart, Rincón de la Vieja

Iedereen heel hartelijk bedankt voor alle felicitaties aan Fred, via de whattsapp, dit blog of de sms! Het was een prachtige dag om verjaardag te vieren.

Er is hier in Rincón de la Vieja in het Noordwesten een waanzinnig mooi uitzicht op de zonsondergang. Met een wijntje erbij ben ik dit verslag aan het typen. En aan het proberen om wat foto’s te uploaden. Dat valt niet mee. Eerst moeten ze kleiner worden gemaakt, en dan maar hopen op een redelijke internetverbinding.

Gisterochtend vertrokken uit het winderige en best wel koude Monteverde, met het prachtige bergwoud in de mist. De bomen zijn soms wel 10 ton zwaar van al het mos, bromelia’s en varens. Ze zijn volledig overdekt ermee en uiteindelijk valt de boom om door het gewicht. De luiaards zijn hier ook groen omdat het mos gewoon in hun vacht groeit.

Op de terugweg hebben we 1,5 uur gereden over ongeveer 23 kilometer met hele slechte weg. Eenmaal aangekomen op het asfalt stopten we bij een ‘soda’ voor twee café negro. Alles lekker schoon, de toiletten waren gelijk een magazijnruimte, maar alles superschoon. Lekker hoor! De mevrouw was erg bezorgd om ons en kwam aan met een puppy, die ik natuurlijk niet kon weerstaan en uitgebreid op schoot kreeg. Achter in de tuin had ze heel veel parkieten en papegaaien en ze maakte ons in het Spaans duidelijk dat ze die graag aan ons wilde zien. De papegaai babbelde druk in het Spaans. Ze was ook bezorgd om onze rugzak: vooral meenemen naar de parkieten en niet laten liggen. Alle huizen hebben hier een behoorlijk traliewerk voor het terras en soms nog een extra traliewerk, of twee, om de auto heen. Kennelijk nodig. Wij letten heel goed op. De auto parkeren we altijd in het zicht. De bagage is overdekt met mijn sarong. Het contante geld is verdeeld, kopieën van de reispapieren en paspoorten hebben we op ons lichaam en staan ook in de cloud, voor de zekerheid.

Onderweg wordt het weer een heel nieuw klimaat. Het is warm tot heet en kurk- en kurkdroog. De begroeiing is daardoor ook heel anders. Veel meer gedrongen en de prachtige bloemen die wij in het tropische regenwoud overal om ons hadden zijn verdwenen. De ‘highway’ was een stoffige opgebroken en hobbelige weg. Wij kunnen nu hoog op de vulkaan heel ver weg zien waar die weg loopt door het spoor van de grote stofwolken. Het laatste stuk, na de opgebroken snelweg gaat weer een half uur over een hobbelweg, met meer gaten en kuilen dan begaanbare weg. Dit keer moet de auto in de 4x4. Het is weer vechten om het stuur, want we vinden het allebei prachtig.

Het uitzicht op de zonsondergang is hier prachtig. Gisteren hebben we er uitgebreid van genoten, met een wijntje en een Imperial (lokaal bier) en we zitten er nu weer klaar voor.

Vanochtend hebben we weer 15 hangbruggen gelopen. Ze waren minder hoog dan de bruggen op de Arenal vulkaan en veel wiebeliger. De eerste twee bruggen waren een beetje moeilijk voor mij, want deze gingen aan het einde behoorlijk steil omhoog. Daarna ging het een stuk beter.

Fred gaf aan toch de canopy te willen proberen. Hij heeft nu behoorlijk last van zijn rug, maar hij heeft het toch gedaan. En de laatste zelfs ondersteboven. Ik heb ze ook gedaan, maar niet ondersteboven. Wauw, wat was dat gaaf! In de ochtend zagen we hele grote groepen, die telkens bij elk platform (11 stuks) moesten wachten en weer één voor één af- en aangehaakt worden voor de volgende sprong. Wij gingen om 12.00 uur en waren met zijn tweetjes. Dat was natuurlijk veel leuker. De gidsen maakten er een lolletje van en gaven bij de snelle sprongen flink wat zwiepers aan de ziplijnen. Gaaaaaaaaaaf!!!!

In de middag konden we relaxen bij de hotsprings. Hete bronnen, door de vulkaan verwarmd. We startten met een sauna, daarna een modderbad, waarna we lekker koud, (brrrr) mochten afdouchen. En als het niet helemaal schoon was, werden (vooral wij dames….) nog een keer met een harde tuinslang schoongespoten. Ik heb eindelijk een bikini kunnen scoren, een vreselijk ding, maar ach, wat kan het bommen….Daarna waren er een aantal baden uit bronnen met verschillende temperaturen. Sommige heel heet.

De weg ernaar toe konden we lopen, ruim 4 kilometer in de bloedhitte, over een moeilijk terrein, of per paard of per tractor. Wij kozen de tractor, de paardjes waren nl. best wel duur (20 dollar p.p.) en je mag alleen maar stappen, geen draf of galop dus. De tractor werd voor ons besteld, maar er was iets niet goed gegaan en uiteindelijk kregen we het transport daardoor gratis (10 dollar p.p.) en daar houden wij zo van….

Het is wel leuk om te zien dat er telkens een grote groep met paardjes terugkomt, zonder berijders, met zadel, met achterop een cowboy die ze nauwelijks hoeft aan te sporen om terug naar de kraal te gaan.

We hebben hier niet zoveel vogels gezien als in het tropisch regenwoud. Wel op één van de hangbruggen zat er ineens een meter of twee naast me een brulaap, pfff dat was even schrikken. We hebben hier ook prachtige leguanen of hagedissen (geen idee wat het was) gezien, soms wel met een lijf van een meter, dat is zonder de staart. Fred heeft nu even een dipje omdat hij een beetje boos op zichzelf is en verdrietig omdat hij dingen vaak niet kan zien door de MD. Nou ja, dan moet het maar op de tast J. Kijk, en daar wordt hij dan weer blij van J.

Na de prachtige zonsondergang die nu al bijna komt gaan we eens kijken of er wat te eten is. Gisteren waren we bij buffetrestaurant. Wij zijn heus niet kieskeurig, maar het eten was echt bar slecht. Dus straks maar het andere restaurant op deze lodge proberen. Andere keuze is er niet. We zijn zeker een uur verwijderd van de bewoonde wereld.

Morgen gaat de reis naar Samara aan de kant van de stille oceaan. Hier zijn veel dieren te spotten of kunnen we walvissen of dolfijnen zien.

Monteverde, Santa Elena, Hiep hiep hoera

Zaterdag 14 maart, Monteverde Santa Elena

Hiep hiep hoera! Vanochtend om zes uur al het eerste berichtje binnengekregen van Roos om Fred te feliciteren. Heel slecht geslapen hier de laatste twee nachten, want onze lodge ligt hoog in de bergen, waar het altijd waait. Echt gigantisch, als een herfststorm. Het regent niet, een strakblauwe lucht en ongeveer 24 graden, dus uit de wind is het best lekker. Beneden in het dorpje is het ook lekker.

We zijn hier aangekomen na een hobbelige weg. Het laatste uur was de weg enorm slecht. Het was vechten om het stuur in onze 4x4 want we vonden het allebei heel gaaf om te rijden. Wel heel oncomfortabel en héél belastend voor de blaas... Plek genoeg om hier te gaan wildplassen, maar er gaan honderden mensen per jaar dood door slangenbeten en duizenden zijn blijvend invalide hierdoor. Dus laat maar, de broek blijft mooi aan…

Hemelsbreed ligt dit gebied maar 30 km van onze vorige overnachting, maar we moesten 110 km rijden. Onbegrijpelijk dat het klimaat zo taal anders is. Bij Arenal, La Fortuna is het tropisch regenwoud, lekker warm, veel regen en prachtige, prachtige bloemen overal. Hier in Monteverde is het nevelwoud, cloud forest. Veel kouder. Monteverde zelf is altijd bewolkt en bijna altijd nevelig. In de dorpjes eromheen is droog en veel meer zon, maar wel veel wind als je iets hoger zit.

Gisterochtend heel vroeg zijn we met gids gaan wandelen in het nevelwoud. Het was gelukkig niet zo heel vochtig, dus de camera kon gebruikt worden. Ik heb mijn statief op één poot meegenomen, maar de kop is niet kantelbaar en ik mocht af en toe de statief gebruiken van de gids, die een mooie swarovski telescoop op statief meedroeg. Met de i-phone konden we foto’s maken door de zoeker van de telescoop.

Er komen vogelaars hiernaar toe om de quetzal te kunnen zien. Een vogeltje met heel bijzondere iriserende kleuren. Sommige vogelaars zijn hier drie weken en zien hem niet. Onverwachts voor ons zat hij op onze route. Grappig om te zien dat alle gidsen heel snel aan elkaar het nieuws doorgaven. Gelukkig bleef de vogel braaf hoog in de boom zitten.

De wandeling eindigde bij een koffiewinkeltje, maar honderden kolibri’s vlogen. 6 soorten, in de meest prachtige kleuren. Je kon ze bijna aanraken. Dat was genieten met de camera. Er was niet heel veel licht, dus de perfecte foto met ‘bevroren’vleugels erop is niet helemaal gelukt. Maar met een beetje creativiteit is het toch aardig gelukt.

Canopy zit er nog steeds niet in. Dat wordt hier ook veel gedaan (aan een koord boven de boomtoppen zwieren). Jammer, maar alles wat je voor het eerst doet of ziet is een avontuur, dus dan maar wat anders. Fred gaf aan wel te willen paardrijden, nou dat wilde ik wel natuurlijk.

Eerst even een uurtje rusten in onze winderige kamer. Het balkon is lekker zonnig, maar de wind maakt zo’n herrie, dus toch maar even liggen op bed. Ik bedenk, nog net op tijd, om even een wekker te zetten. Na een minuutje was ik al ver weg.

We gaan paardrijden aan het einde van de middag, de gids geeft aan dat het dan heel mooi is. Nou, inderdaad, wat een prachtige uitzichten, ongelofelijk mooi, mooi, mooi! De ondergaande zon gaf een gouden gloed. Ik had een vest en twee t-shirts aan. Het ene moment was dat veel te weinig vanwege de wind en het andere moment was het veel te warm.

De paardjes zijn braaf. Het is wel heel anders rijden op zo’n westernzadel. Ik heb een beetje moeite om te onthouden dat de teugel in één hand hoog wordt gehouden. Ik betrap mij erop dat ik telkens ophoudingen doe, maar dat heeft geen zin omdat de paardjes een soort van hoofdstel van touw hebben, met een los touw eraan dat je als zweepje kunt gebruiken. Geen bit. Je beweegt de teugels als een joystick van links naar rechts om te sturen en dat stuurt net alsof je in een nieuwe auto rijdt.

Na het diner, hier vlak bij, lagen we nu al voor negen uur in bed en ik was weer onmiddellijk vertrokken. Het verslag moet maar even wachten.

Vanochtend vertrekken we naar Rincón de la Vieja, ongeveer drie uur rijden. Nu eerst nog even het verslag online zetten. Heerlijk op het terras, uit de wind, met de nectarzoekende kolibries vlak voor ons.

Ondertussen hebben we de berichten gevolgd van de nieuwe baby in onze familie; Cas. Het voelt wel als een gemis dat we nu niet in NL zijn, maar we hopen het gauw goed te maken. We hoorden vanochtend dat het vliegveld in San José nog niet helemaal werkend is. De vulkaan stoot nog steeds veel vulkaanas uit. Spannend! In ons volgende verblijf zijn negen kraters, die nog steeds werken.

Nog voor vertrek even FaceTime contact met Roos gehad, met haperend beeld. Ze heeft lieve berichtjes en kaartjes gekregen om haar sterkte te wensen met het alleen zijn. Maar wat doet ze het goed!

Zo grappig, de papegaai Ruby kijkt ook mee en is heel verbaasd en praat tegen ons en geeft kusjes naar het beeldscherm.

Vulkaanuitbarsting

Het is midden in de nacht en er komen een aantal berichtjes binnen uit NL met de vrfaag of wij te maken hebben met de uitbarsting van de Turriable v ulkaan. Wij zitten daar op dit moment ongeveer 100 km vandaan denk ik en we hebben er niets van gemerkt. Ik lees dat het vliegveld van San Jose dicht is, Hopelijk komt dat allemaal goed, we hebben nog even.

Welterusten...

Overwinning bij de Arenal vulkaan

11 maart, Arenal La Fortuna

De rit naar La Fortuna, Casa Luna Lodge, was een makkie. Twee uurtjes volgens de navi. Wij deden er drie uur over, met wegopbrekingen, fotostops en sodastop. Onderweg kom je de leukste piepkleine eetgelegenheden tegen: de soda’s. Hier kun je prima wat eten of een koffie krijgen. Soms heel erg simpel, de koffie komt in twee heel verschillende bekers die uit de woongelegenheid achter de soda worden gehaald.

We zijnbenieuwd of de Arenal vulkaan al te zien is. De berg zou perfect konisch moeten zijn. Bij helder weer is er altijd wel wat rook om de krater te zien en ’s avonds kun je het vuur in de actieve krater zien. Als we vlakbij La Fortuna zijn moet de vulkaan echt te zien zijn omdat het dan nog maar hemelsbreed 10 km is tot de krater. Maar het begint ineens te betrekken en er is niks meer te zien.

Degewenst canapy tour hebben we toch maar niet geboekt. Fred heeft echt veel te veel pijn. Hij laat natuurlijk helemaal niets merken, maar zei toch dat hij het niet zo zag zitten. Nou, als hij iets loslaat, dan is het ook niet voor niets. Bij een canapy tour zeil je heel goed verankerd aan een ziplijn van boomkruin tot boomkruin. Wij hebben daarom de hele vroege hangbruggentoer geboekt.

Ja, echt! Tot een jaar geleden kon ik niet eens over een rooster lopen, laat staan de ArenA trappen met roosters oplopen. Ik weet nog dat ik met Silvia bovenin de Sagrada in Barcelona kruipend naar de lift moest en dat ik geholpen/gedragen werd door twee mannen.

Het gaat de laatste tijd steeds beter en ook in het vliegtuig had ik nog nauwelijks last en ik besloot dat het nu een mooie gelegenheid was om die idiote angst achter mij te laten.

Onderweg in het taxibusje vertelde de gids al van alles over de omgeving en de impact van de vulkaan op de bevolking, de natuur en de economie. De laatste uitbarsting was in 1973 en toen is de omgeving volledig verwoest. Alle bomen die er nu groeien zijn dus van na die uitbarsting.

Het is altijd fijn om met een gids op pad te gaan omdat deze zo veel kunnen vertellen, in dit geval over de balans in de natuur. Omdat het zo vroeg in de ochtend is zien we weer prachtige dieren: Slingerapen en brulapen. Deze leven hier in veel kleinere groepen dan aan de kust omdat het klimaat hier harder is en er minder jongen worden geboren. Maar het mooiste: we zien weer een aantal slangen. De gids was al geïnformeerd over twee vindplaatsen en de derde zag hij zelf. Het zijn boomslangen die weer helemaal gekronkeld om een boomstam hangen. Niet eng dus, wel heel giftig. Ze poseren geduldig voor de foto’s. Bovendien laat hij ons de nesten zien van de tarantula’s. Zij zitten in gaten in de bemoste hellingen. Met een zaklamp laat hij ons de tarantula zien. Wauw! Toch vind ik het niet vervelend dat ze niet naar buiten komen, laat zemaar even zitten.

Inmiddels hebben we een aantal kleine vaste bruggen gehad. Totaal krijgen we er 16. En dan komtde eerste echtehangbrug, een beetje wiebelig en met rooster waar je dwars doorheen kijkt naar de boomkruinen. Oké, daar gaat ie. De gidsen wachten met hun groep allemaal netjes tot de brug leeg is, dus ik hoef niet bang te zijn dat één of andere malloot gaat wiebelen op de brug. Ik mag voorop (wij zijn maar met 5 bezoekers) en dwing mezelf in een soort van meditatie.

Iedereen roept altijd: niet naar beneden kijken, kijk naar het eindpunt. Nou, dat is echt helemaal verkeerd. Als je naar het eindpunt kijkt heb je geen referentie meer met je voeten en dan weigeren de benen dienst te doen en zak je door de benen. De truc is om 5 meter verderop te kijken. Bij de allerhoogste brug (zo’n 100 meter hoog) heb ik het in het midden toch even zwaar, want oei, wat is dit hoog. Mijn hersenen lijken een eigen leven te leiden en heel even lijkt het alsof ik door het rooster ga vallen. Maar ohhhhh wat is het mooi.

Dit is weer zo’n moment: je wilt vertellen hoe mooi het is, maar het is niet uit te leggen.

Het is het gaan regenen en dit is echt het nevelwoud zoals je op plaatjes kunt zien. Flarden nevel verschijnen boven de boomkruinen. Met je hoofd in de wolken….

De canapy was vast heel erg avontuurlijk geweest, maar dit is zo mooi. Ik heb er geen spijt van en het voelt zo goed om die idiote valangst te hebben overleefd.

We zijn in de middag weer terug en rusten een beetje uit en proberen weer wat droog te worden. Niet voor lang, want we besluiten om naar de waterval te gaan. Het regent inmiddels behoorlijk en dat beperkt de activiteiten een beetje. Je kunt bij de waterval ook zwemmen, maar dat gaan wij niet doen in dit weer. Poncho’s gaan weer aan en het is nu een flink eind afdalen (pfff, straks moeten we weer omhoog).

De waterval is 230 meter hoog en het water dondert met ongekende kracht naar beneden. Ik ben mijn hele leven al gefascineerd door watervallen en deze is flink. Als ik ooit toch eens de Iguaçu watervallen kon zien, wie weet…

Na de steile klim terug kunnen we even bijkomen in het restaurant.

We gaan weer terug in de auto. De weg is heel erg slecht, vol met grote kuilen. Je komt niet verder dan de eerste versnelling/ Ik mag rijden, gaaf hoor!

Ondertussen is de vulkaan nog steeds achter de wolken verborgen.

Morgen gaan we naar Santa Elena, Monteverde. De afstand is 23,9 km. De verwachte reisduur is 3,5 uur. Dat belooft wat.

De wegen worden daar bewust door de gevestigde Quakers slecht gehouden om een goede balans in natuur en toerisme te bewaren. Het schijnt te werken.

Sarapiqui ecolodge

Dinsdag 10 maart, Sarapiqui

Tsja, als je al om negen uur in de avond doodmoe te kooi gaat, dan is het niet zo raar als je om half zes buiten op het terras zit te genieten van een jungletuin die ontwaakt. De brulapen zijn inmiddels ook wakker aan het worden, wat een herrieschoppers! Ha ha, Leuni, naast luiaards hebben jullie die ook denk ik zo maar, en gifkikkers vast ook wel. Naast het bed is een grote glazen wand. Dit is trouwens de eerste overnachtingsplek waar glas is. De andere accomodaties hadden allemaal open vensters, met luiken en gaas. Midden in de nacht zag ik vanuit mijn bedje een grote kikker rondhupsen op het terras. Gisteravond vroeg ik één van de meisjes hier of zij ons wilde rondleiden in de ‘kikkertuin’. Dat deed ze graag. Met een zaklampje vond zij ze feilloos. Ik kon een paar mooie foto’s maken, met statief en macrolens. Het rode kikkertje met de blauwe pootjes noemen ze blue jeans frog. Het is inderdaad net of hij een spijkerbroekje aan heeft. Het is een pijlgifkikker. Je kunt hem met de hand oppakken, maar niet te lang en te vaak. Het gif is wel dodelijk als het wordt ingespoten. Natuurlijk zagen we ook het roodoogkikkertje, die zich alleen in het donker laat zien en nog veel meer soorten. Eén kikkertje was niet meer dan 2 cm groot en maakte en maakte een kabaal van jewelste. Dit was het hamerkikkertje.

Toen we hier gisteren aankwamen, na ongeveer 3 uur rijden had ik mijn twijfels, want het leek een uithoek. Maar het is een prachtige ‘ecolodge’. De kamers hebben allemaal een eigen stukje tuin. Je weet niet wat je ziet! De mooiste kleuren in de bloemen en de vogels. En kolibries. Ohhh, wat zijn die leuk om te zien. Eerst denk je dat er een grote bij om je heen zoemt. En zojuist zie ik voor het eerst hoog in de boom een stuk of zes toekans. Ze maken net zo’n geluid als de Montezuma’s.

Er zijn hier twee kikkertuinen, er is een kaaimanfamilie (gelukkig wel met een hekje om het meertje) en er is een hikingtrail. Nadat we door de immens grote tuin waren gelopen besloten we om de trail te gaan lopen. We waren gewaarschuwd om dit niet met sandalen of slippers te doen en dat was maar goed ook. Het was erg steil, vochtig en boomwortels als traptredes. Heel dicht begroeid. Prachtig, maar ik maakte snel rechtsomkeert want ik werd werkelijk lek geprikt door de muggen. Natuurlijk lag de Deet nog keurig in de kamer.. Het was ook veel te warm om zo’n inspanning te doen en ik ben een meid van het platte Hollandse landschap en zeker geen klimgeit. Dus maar even op bezoek van de kaaimanfamilie, maar die waren niet thuis, of ergens onder water en nog genieten van deze prachtige tuin. Dat was echt geen straf.

We hebben nog voldoende geld in de knip, maar we wilden toch maar voorbereid zijn op de komende dagen en wat bijpinnen. Fred ging op zoek naar een ATM (maar die werkte niet). Ik werd achtergelaten op het terras boven de kikkervijver met mijn megagrote glas met verse ananassap. Wat een strenge echtgenoot heb ik toch….

Vandaag is het maar ongeveer 2 uur rijden naar La Fortuna, dat vlak bij de vulkaan Arenal ligt. Het is echt relaxed deze reis. Er is genoeg tijd om rustig te genieten van het moois.

Straks dus rustig aan naar het volgende adres. De navigatie werkt heel goed. Alles gaat met points of interest, want adressen kennen ze hier niet. Het visitekaartje van deze lodge is: Ara Ambigua, 400 meter ten noorden van de begraafplaats, La Guaria, Pto Viejo Sarapiqui. Er zijn geen straatnamen en huisnamers, behalve in de steden.

Verkeersles

Verkeersles

We nemen afscheid van de rastamama in de lodge. Wat een prachtmens! Een slanke oma met een flinke rasta en een kleurige gehaakte rastamuts. Strakke legerjeans aan.

Het eerste stuk is het flink ploeteren. De weg is heel slecht. Maar ons werkpaard trekt ons zonder moeite er door heen. Hebben wij al moeite… onderweg komen we opa’s op te fiets tegen, die moeiteloos met één hand aan het stuur en de andere hand aan de paraplu doorkarren. Het regent dus, maar het begint op te klaren.

Eenmaal op de ‘snelweg’ gaat het prima. Het eerste stuk is prima asfalt, daarna wordt het weer slechter. Onderweg moeten we lang wachten omdat de weg over een aantal kilometers wordt opgelapt.

Natuurlijk hebben we ons voorbereid op de verkeersregels en de borden, maar er zijn toch ook afwijkende regels:

- een doorgetrokken streept betekent volgens mij niet dat je er niet overheen mag. Er wordt overal ingehaald. Het gaat soms maar net goed.

- Je mag 80 km rijden, maar heel vaak om onverklaarbare reden 60 km. Er is nooit een bord met einde van de 60 km. Je mag dus 80 km rijden als je er weer zin in hebt.

- Bij een schoolzone mag je maar 40 km. Maar dat telt niet. Je rijd gewoon 80 km.

- Bij een splitsing NOOIT oprijden tot de stopstreep, want binnendoor kruisen of de bocht afsnijden is de juiste regel

- Rood stoplicht betekent stoppen als je er zin in hebt. Doorrijden mag ook.

- Rechts afslaan mag altijd, ook als het stoplicht op rood staat.

- Rechts voorsorteren mag ook als je er zin in hebt om rechtdoor te rijden. Je komt dan ‘van rechts’ en dan heb je dus voorrang op de andere rij.

- Als je stilstaat langs de kant van de weg hoef je niet te wachten tot er een plek is om in te voegen. Je rijd gewoon meteen weg.

Met enige regelmaat zie je politieauto’s rijden. Die rijden altijd met de blauw/rode zwaailichten aan. Er wordt veel op snelheid gecontroleerd, maar dat wordt natuurlijk snel doorgeseind.