Nachtleven in Cahuita

7 maart Cahuita

Wat een nachtleven hier… om 9 uur ’s avonds doodop in bed. Vannacht werd ik wakker gebeld door Bartiméüs. Ik neem niet op, want dat gaat heel veel euro’s kosten. Ik weet nu al dat ik de komende uren niet meer zal slapen en in mijn nachthempje ga ik toch maar naar de ‘receptie’, een overdekte ruimte met 7 tafeltjes, wel heel gezellig. Het is een heerlijke temperatuur. Ik zie dat Brigitte online is en zij gaat gauw voor mij informeren. Het was de arts, die toestemming wil voor een aantal onderzoeken. Oké, verder kan het dus wel per mail. Gelukkig niks aan de hand. Ik ga mijn bed weer in en overdenk nog even al het moois dat we hier hebben gezien. Het bungalowtje/hutje ligt een paar meter van de oceaan. Het lijkt alsof we op een camping naast de A1 overnachten, maar dat is het geluid van de beukende branding. Het strand is hier zwart, maar even verderop weer hagelwit. Tijdens de hike gisteren door het Nationaal Park zagen we ook telkens een wisseling van zwart naar wit zand om de paar honderd meter. Het laat me maar niet los hoe dat nou kan. Ja, natuurlijk ik hoor je denken: door de zeestroming, maar toch, er is in deze regio maar één vulkaan en die staat een heel eind verderop. We moesten een aantal keren een kreek doorwaden en daar was het weer okergeel. Prachtig hoe dat allemaal kan. Het strand ligt bezaaid met dode bomen. Hier in de bungalows hebben ze zit mooi gebruikt. De steunpalen van de veranda’s zijn grillige wrakhouten boomstammen die prachtig gepolijst zijn. Alle deurknoppen en lampenhouderszijn ook gemaakt van mooi gevormd wrakhout en helemaal glad gemaakt. Ik hou ervan!

Ik kon natuurlijk niet meer slapen, dus ik zit lekker op de veranda te luisteren naar de jungle die ontwaakt, inmiddels in een flinke stortbui. De gekko’s worden nu wakker en de Montezuma’s (vogels) met hun merkwaardige geluid melden zich nu ook. De eekhoorns hebben niet door dat ik hier buiten zit. Ze klimmen zo behendig in de gladde bamboe. De doorsnede van de bamboeboom is zeker twintig meter en ik heb ze nog veel groter gezien, dus nooit in je tuin zetten!

Cahuita: reggae, oceaan, jungle

Zaterdag 7 maart: Torteguero - Cahuita

Zondag 8 maart: Cahuita

Deze ochtend kunnen we lekker relaxed opstaan. We hoeven pas om 09:15 bij de taxiboot te zijn. Tijdens het ontbijt nog even een leuk gesprek gehad met het stel uit California. Ik probeer nog even Facetime met Roos, maar die neemt niet op. Voor Fred duurt het allemaal te lang en wil dat ik een half uur van te voren al klaar sta. Bang dat hij de boot mist…. Het is een beetje bewolkt, maar wel lekker warm.

Terug nog een laatste keer genieten van de waanzinnig prachtige jungle. We nog een keer een krokodil, maar nu zwemmend. Als we uitstappen moeten we met de bagage een modderige helling omhoog lopen. Er staat ook een lokaaltje die het wel voor je wil doen voor een paar dollar, maar ja… wij zijn zuinig, dus het wordt slepen. Het is even wachten op de bus die ons naar een restaurant verderop brengt. Daar is ook de overdracht van onze huurauto. Het gezelschap splitst hier. Het Hollandse stel in ons gezelschap gaat naar San José, op weg terug naar huis. Het was leuk hen ontmoet te hebben en we hebben veel tips gekregen over het reizen door Costa Rica. Daarna gaan we op weg met onze 4WD Jimny. Hij is klein; de achterbank moet plat anders past er geen bagage in. Hij brengt hele goede herinneringen boven. Wij weten natuurlijk hoe sterk dit karretje is, al krijgen we vandaag wel bericht dat de Jimny van Gert en José, na bovennatuurlijk veel krachtvertoon uiteindelijk toch is overleden en naar zijn laatste rustplaats gaat.

De route is makkelijk; bij het restaurant rechtsaf de weg op en doorrijden tot je er bent. Er zijn nl. niet zoveel wegen hier. Het is een flink gehobbel over de slechte ‘snelweg’, die je wel kunt vergelijken met onze B-wegen. Onderweg zien we weer van heel vlakbij een luiaard hangen aan een telefoonkabel. We boffen weer, want ze hangen bijna altijd hoog in een boom.

Cahuita is een erg leuk dorp vol rasta’s en grappige kleurige huizen. Het is een echt hippiedorp. Grote touringcars met toeristen kom je hier niet tegen. We waren er al voor gewaarschuwd: De rasta’s komen naar je toe met de vraag : ‘how are you my friend, can I help you’. En wat denk je… ze menen het ook. Ze zijn hier absoluut niet uit op je geld, zijn op geen enkele manier opdringerig.

We hebben in het Nationaal park de gehele hiking gedaan. Je kunt op verschillende punten omkeren, maar wij gingen tot het eind en hebben de bus genomen naar het beginpunt.

Het was weer ongelofelijk mooi. Het pad loopt vaak op nog geen 5 meter van de Atlatische oceaan. Links de oceaan en rechts meteen de tropische jungle. Het is genieten geblazen van de mooie omgeving en het prachtige weer. No rain today…. We zien de prachtigste bomen en bloemen, luiaards (dit keer de drietenige, die met het grappige gezichtje), wasbeer, neusbeer, apen. En…. Yessssss, een prachtige slang. Dat was toch wel een grote wens. Het stel dat in het vliegtuig naast ons zat zit hier in hetzelfde hotel en die hadden een gids mee. Wij kwamen hen tegen, precies op het moment dat hij de slang had laten zien. Hij wist de plek nl. al. Hij hing ongeveer 2 meter hoog in een boom, iets van het pad af. Helemaal gekronkeld om een tak. Het was een gele groefkopadder. Heel giftig. Ik ben niet zo bang aangelegd. Ik had al een beetje ingeschat hoe ver hij kon komen, maar de gids vroeg mij toch om 20 cm meer afstand te nemen.

Aan het eind van de tocht waren we toch wel heel erg uitgeput. Vlak voor de bushalte werden we opgewacht door een rasta familie. ‘Welcome my friends’ You may use our swimmingpool and showers, you’re welcome. We gingen even wat drinken en het kostte bijna niks. Ze kwamen ons regelmatig vertellen hoe laat de bus zou komen naar Cahuita. Argwanend als wij zijn vonden we dit toch wel heel relaxed.

Vanavond hebben we gegeten in de ‘wereldberoemde’ Coco’s bar, waar de reggae de hoofdtoon voert met hun live muziek.Het is een heerlijke avond. Jammer voor jullie in NL, maar we zitten gewoon in hempjes op het terras te genieten van alles wat er voorbij komt lopen en rijden. Het is echt een belevenis om dit allemaal te zien. We hebben een bungalowtje, nou ja, een hutje, helemaal van hout en grote keien. Een heerlijke douche met een ingewikkelde constructie voor de boiler. Wij hadden de keuze uit een koude douche of een heel erg koude douche.

Morgen is er weer een reisdag. We rijden dan naar Sarapiqui. Het eerste stuk is gewoon hobbelig en het laatste stuk is behoorlijk slecht, dus we gaan op tijd rijden.

Torteguero

Torteguero 5 – 7 maart 2015

Al ruim voor de wekker, die om kwart over vijf zou aflopen waren we al wakker. Toch een beetje van slag dus. Even naar buiten kijken. Jeetje, het is zo vroeg al hartstikke druk op straat met allemaal mensen die naar het werk gaan. Ze dragen lange broeken en lange mouwen. Ik vind het echt niet koud, een graad of twintig, maar toch maar wat warmere kleding aantrekken dan ik had bedacht. De chauffeur kwam ons veel te vroeg ophalen, waardoor er van het ontbijt niets terecht kwam. Na diverse ingewikkelde acties met busjes, waar we niets van snapten kwamen we uiteindelijk in een bus terecht richting Torteguero, het natuurreservaat waar 5 soorten schildpadden hun eieren komen leggen.

De bustocht was prachtig. Het landschap trekt in een constante verandering aan ons voorbij en we merkten ook al snel de klimaatverschillen in het land. We stopten voor ontbijt en konden gelijk genieten van een mooie vlindertuin. Verderop hing een luiaard aan een telefoonkabel en die konden we van heel dichtbij bekijken.

Halverwege de ochtend kwamen in een klein havenplaatsje waar de bootjes klaar lagen. Al het transport naar Torteguero moet via boten gebeuren, dus het was best druk daar en een gekrioel van jewelste met lokaal transport en toeristen.

Het was nog ongeveer 2 uur varen en we konden dus alvast genieten van de natuurpracht. Wat een bof, op een paar meter afstand lag een flinke krokodil te zonnen.

Bij de lodge kregen we een leuke kamer met veranda en schommelstoelen. Gelijk even heerlijk douchen in de bijna-buitenruimte en na de lunch lekker bijkomen bij het zwembad. Helaas… grrrrr, mijn bikini dacht ik toch echt ingepakt te hebben, maar nadat de tassen helemaal ondersteboven zijn gehaald blijkt die er niet in te zitten. Hier kan je ook niks kopen, dus zwemmen moest maar even in een geïmproviseerde bikini. Gauw een handdoek om en niemand die het ziet (hoop ik). In de tuin bij het zwembad zit een prachtige leguaan in een boom te poseren voor mijn macrolens en er vliegen allerlei vogels, vooral de montezuma’s vallen op.

Aan het eind van de middag kregen we een film te zien over de beschermingsprogramma’s en wetenschappelijk onderzoek over de schildpadden. Inmiddels was het bijna donker en konden we de beroemde kikkertjes van Costa Rica gaan zoeken. Gids Carlos zocht ze met een zaklantaarn op. Ze laten zich alleen na zonsondergang zien.

De lodge ligt aan de ene kant aan een zoetwaterlagune en nog geen 100 meter aan de andere kant ligt de Atlantische oceaan. Dat noemen ze hier de Caribean. De oceaan is heel ruw. Zwemmen is hier niet mogelijk. Er waait een heerlijke koele bries, terwijl het aan de lagune kant veel heter en broeieriger is. Na het avondeten scheen de volle maan en zijn we nog een keer heerlijk op het strand geweest. Maar helaas.. geen schildpadden. Sommige soorten zijn al gesignaleerd, die leggen in maart en april hun eieren.

’s Avonds liggen we rond 9 uur al op bed, totaal uitgeput. Rond elf uur is het gaan regenen. Ik beloof dat ik nooit meer zal klagen over de regen in Nederland. Wat een vreselijke stortbui. Ik wil even op de veranda gaan zitten om dit over me heen te laten komen. Maar als ik de deur open doe zit er een hond lief kwispelend naar me te kijken. Overdag zie je hier nergens honden op dit eilandje, dus ik schrik verschrikkelijk.

De volgende ochtend moeten we om half zes bij de bootjes zijn voor een extra vroege jungletocht. Nou, mijn camera en ik zijn er klaar voor. Onderweg moet toch weer alles in de tas want er komt weer een tropische bui over ons heen. We krijgen poncho’s, dat helpt echt beter dan onze Nederlandse regenjasjes. Ze lachen zich hier denk ik een deuk over de poncho’s van de Action of de ANWB, want die houden het nog niet eens één stortbui vol.

Als we de ingang van het Nationaal Park zijn gepasseerd is het weer droog en kan het avontuur in het ontwakende tropisch oerwoud beginnen. We varen door de kanalen en kreekjes. De gids en de stuurman hebben er goed oog voor, want ze zien zelfs de kleinste reptieltjes in een boom van een afstand van zeker 25 meter. We zagen in totaal 3 kaaimannen, prachtige vogels: allerlei reigers, aalscholvers, slangehalsvogels, een otter, zwarte rivier schildpadden. De begroeiing is zo indrukwekkend: Een boom is een complete huishouding van allerlei andere vegetatie: mossen, bromelia’s, hangende cactussen, varens en nog meer. De gids legt uit hoe belangrijk de microchemie van het oerwoud is.

Om acht uur zijn we terug en staat het ontbijt klaar. Om kwart voor negen mogen we weer instappen voor de volgende tocht. Pfff, hoe zo ‘vakantie’. Dit is een studiereis…Maar absoluut de moeite waard. De zonnebrand wordt goed dik ingesmeerd. Het is prachtig zonnig weer en behoorlijk warm. De petjes worden regelmatig even door de rivier gehaald en kletsnat op het hoofd gezet. Als we terugkomen plons ik met mijn geïmproviseerde bikini gauw in het zwembad.

Tijdens de lunch hebben we een heel leuk gesprek met een iets ouder stel uit California. Meneer heeft jarenlang op een soort wachtlijst gestaan bij een vogelbeschermingsorganisatie. Hij is nu verantwoordelijk voor de controle van een arendsnest. Wekelijks controleert hij van november tot juni de voortgang van het stel en van de kuikens.

Voor de lunch hebben we met Roos even Facetime contact gehad. En O wat is het toch fijn om je kind even te zien. Ze is een beetje ziekjes, dus het moederhart heeft het even moeilijk. Verder doet ze het heel goed.

Na de lunch is het echt even tijd om een uurtje te liggen. Het is warm en er wordt wat afgetranspireerd. Fred ligt na de zoveelste douche lekker te slapen en ik ben dit verslag aan het typen en de foto’s aan het overzetten op het netboekje. Om drie uur gaan we naar een dorpje hier verderop. Het zal wel de bedoeling zijn dat ergeld uitgegeven gaat worden daar. Maar ach, de mensen zijn erg arm, dus om mijn steentje aan de lokale economie bij te dragen zal ik wel een t-shirt of zo kopen, altijd handig bij de schilderklussen rond het huis. Wij hebben het zo goed, daar kunnen we best wat van delen.

Aangekomen in San José

4 maart 2015

Na een dag met behoorlijk wat extra uren zijn we aangekomen in San José, de hoofdstad van Costa Rica.

De dag begon vroeg in NL. Eerst met de bus naar Schiphol, waar we door Roos tot aan de douane werden weggebracht. Heel gezellig. En het is zo fijn dat het zo goed gaat met haar, ondanks de tegenslag dat de dierenfarm plotseling is gestopt met vrijwilligersplaatsen. De bagage en de douane ging via self service. Na heel kort langs de duty free shops te hebben geslenterd gingen we gelijk door naar de gate. Het boarden is altijd spannend voor mij; als ik zo lang in het gangpad moet wachten weigeren mijn benen doorgaans dienst vanwege de vliegangst, maar ik kon in één keer doorlopen naar de stoelen en daardoor is eigenlijk de hele reis heel ontspannen verlopen.

Het was wel lang vliegen hoor. Voordeel is dat ik de allernieuwste films nu heb gezien. En ik dacht niet dit ooit te kunnen zeggen van vliegtuigmaaltijden, maar het was echt heel erg lekker. Na de overstap in Panama vliegen we recht naar de ondergaande zon in het westen. Wat een prachtig gezicht, die rode avondgloed die almaar aanhoudt, want het wordt maar niet donkerder omdat we met de tijd meevliegen.

Na een dag met behoorlijk wat extra uren zijn we in het hotel in San José, de hoofdstad.Quainfrastructuur kun je deze stad eigenlijk niet vermijden, maarer is niet veel aan. Ik pak de dagtassen in voor morgen, dan worden we om 06.20 uur opgehaald. Het transport is dan eerst met een busje en daarna per boot, want Torteguero is niet per auto bereikbaar. Het is nu even na negen uur in de avond dus we kunnen nog even lekker wat uurtjes extra slapen.

30 days and counting....

Het begon met een weekendje B&B zoeken. Tot bij mij (Jolanda) het ineens begon te kriebelen. Tsja en als dat gebeurt dan is er natuurlijk geen houden meer aan.... .

Wat een vooruitzicht, we gaan weer een reis maken, en wat voor één: een reis naar Costa Rica, Wij waren er met één minuut al uit waar we naar willen gaan; Dit land stond ver bovenaan op de bucketlist. Eigenlijk stond weer een reis naar Afrika op de hoogste plaats. Maar dat durven we nu niet gewoonweg niet aan en bovendien zijn die reizen veel te duur geworden. Na veel puzzelen en reisdagen verschuivenzijn de tickets eindelijkgeboekten durven we aan de voorpret te beginnen.

Roos blijft thuis en wij zijn ervan overtuigd dat het voor ons alle drie heel erg goed is als wij 2 1/2 week van huis zijn. Met facetime, whattsapp en ouderwetse sms kunnen we gewoon in contact blijven. En gelukkig zijn er veel lieve mensen om ons heen waar we op terug kunnen vallen!

Waarom deze keuze? Nou, vanwege: de natuur, regenwoud, snorkelen, raften, hangbruggen, canopy, actieve vulkanen, wandeltochten, toekans, kolibries, kikkertjes, luiaards, slingeraapjes, doodskopaapjes, zeeschildpadden, krokodillen, kaaimannen, met je hoofd in de mist in het nevelwoud, lamantijnen. En natuurlijk hopen we met de 4WD glibberige modderpaadjes te trotseren.

Ik ben alvast begonnen met de bagage (zie foto).