11 maart, Arenal La Fortuna

De rit naar La Fortuna, Casa Luna Lodge, was een makkie. Twee uurtjes volgens de navi. Wij deden er drie uur over, met wegopbrekingen, fotostops en sodastop. Onderweg kom je de leukste piepkleine eetgelegenheden tegen: de soda’s. Hier kun je prima wat eten of een koffie krijgen. Soms heel erg simpel, de koffie komt in twee heel verschillende bekers die uit de woongelegenheid achter de soda worden gehaald.

We zijnbenieuwd of de Arenal vulkaan al te zien is. De berg zou perfect konisch moeten zijn. Bij helder weer is er altijd wel wat rook om de krater te zien en ’s avonds kun je het vuur in de actieve krater zien. Als we vlakbij La Fortuna zijn moet de vulkaan echt te zien zijn omdat het dan nog maar hemelsbreed 10 km is tot de krater. Maar het begint ineens te betrekken en er is niks meer te zien.

Degewenst canapy tour hebben we toch maar niet geboekt. Fred heeft echt veel te veel pijn. Hij laat natuurlijk helemaal niets merken, maar zei toch dat hij het niet zo zag zitten. Nou, als hij iets loslaat, dan is het ook niet voor niets. Bij een canapy tour zeil je heel goed verankerd aan een ziplijn van boomkruin tot boomkruin. Wij hebben daarom de hele vroege hangbruggentoer geboekt.

Ja, echt! Tot een jaar geleden kon ik niet eens over een rooster lopen, laat staan de ArenA trappen met roosters oplopen. Ik weet nog dat ik met Silvia bovenin de Sagrada in Barcelona kruipend naar de lift moest en dat ik geholpen/gedragen werd door twee mannen.

Het gaat de laatste tijd steeds beter en ook in het vliegtuig had ik nog nauwelijks last en ik besloot dat het nu een mooie gelegenheid was om die idiote angst achter mij te laten.

Onderweg in het taxibusje vertelde de gids al van alles over de omgeving en de impact van de vulkaan op de bevolking, de natuur en de economie. De laatste uitbarsting was in 1973 en toen is de omgeving volledig verwoest. Alle bomen die er nu groeien zijn dus van na die uitbarsting.

Het is altijd fijn om met een gids op pad te gaan omdat deze zo veel kunnen vertellen, in dit geval over de balans in de natuur. Omdat het zo vroeg in de ochtend is zien we weer prachtige dieren: Slingerapen en brulapen. Deze leven hier in veel kleinere groepen dan aan de kust omdat het klimaat hier harder is en er minder jongen worden geboren. Maar het mooiste: we zien weer een aantal slangen. De gids was al geïnformeerd over twee vindplaatsen en de derde zag hij zelf. Het zijn boomslangen die weer helemaal gekronkeld om een boomstam hangen. Niet eng dus, wel heel giftig. Ze poseren geduldig voor de foto’s. Bovendien laat hij ons de nesten zien van de tarantula’s. Zij zitten in gaten in de bemoste hellingen. Met een zaklamp laat hij ons de tarantula zien. Wauw! Toch vind ik het niet vervelend dat ze niet naar buiten komen, laat zemaar even zitten.

Inmiddels hebben we een aantal kleine vaste bruggen gehad. Totaal krijgen we er 16. En dan komtde eerste echtehangbrug, een beetje wiebelig en met rooster waar je dwars doorheen kijkt naar de boomkruinen. Oké, daar gaat ie. De gidsen wachten met hun groep allemaal netjes tot de brug leeg is, dus ik hoef niet bang te zijn dat één of andere malloot gaat wiebelen op de brug. Ik mag voorop (wij zijn maar met 5 bezoekers) en dwing mezelf in een soort van meditatie.

Iedereen roept altijd: niet naar beneden kijken, kijk naar het eindpunt. Nou, dat is echt helemaal verkeerd. Als je naar het eindpunt kijkt heb je geen referentie meer met je voeten en dan weigeren de benen dienst te doen en zak je door de benen. De truc is om 5 meter verderop te kijken. Bij de allerhoogste brug (zo’n 100 meter hoog) heb ik het in het midden toch even zwaar, want oei, wat is dit hoog. Mijn hersenen lijken een eigen leven te leiden en heel even lijkt het alsof ik door het rooster ga vallen. Maar ohhhhh wat is het mooi.

Dit is weer zo’n moment: je wilt vertellen hoe mooi het is, maar het is niet uit te leggen.

Het is het gaan regenen en dit is echt het nevelwoud zoals je op plaatjes kunt zien. Flarden nevel verschijnen boven de boomkruinen. Met je hoofd in de wolken….

De canapy was vast heel erg avontuurlijk geweest, maar dit is zo mooi. Ik heb er geen spijt van en het voelt zo goed om die idiote valangst te hebben overleefd.

We zijn in de middag weer terug en rusten een beetje uit en proberen weer wat droog te worden. Niet voor lang, want we besluiten om naar de waterval te gaan. Het regent inmiddels behoorlijk en dat beperkt de activiteiten een beetje. Je kunt bij de waterval ook zwemmen, maar dat gaan wij niet doen in dit weer. Poncho’s gaan weer aan en het is nu een flink eind afdalen (pfff, straks moeten we weer omhoog).

De waterval is 230 meter hoog en het water dondert met ongekende kracht naar beneden. Ik ben mijn hele leven al gefascineerd door watervallen en deze is flink. Als ik ooit toch eens de Iguaçu watervallen kon zien, wie weet…

Na de steile klim terug kunnen we even bijkomen in het restaurant.

We gaan weer terug in de auto. De weg is heel erg slecht, vol met grote kuilen. Je komt niet verder dan de eerste versnelling/ Ik mag rijden, gaaf hoor!

Ondertussen is de vulkaan nog steeds achter de wolken verborgen.

Morgen gaan we naar Santa Elena, Monteverde. De afstand is 23,9 km. De verwachte reisduur is 3,5 uur. Dat belooft wat.

De wegen worden daar bewust door de gevestigde Quakers slecht gehouden om een goede balans in natuur en toerisme te bewaren. Het schijnt te werken.