Zaterdag 14 maart, Monteverde Santa Elena

Hiep hiep hoera! Vanochtend om zes uur al het eerste berichtje binnengekregen van Roos om Fred te feliciteren. Heel slecht geslapen hier de laatste twee nachten, want onze lodge ligt hoog in de bergen, waar het altijd waait. Echt gigantisch, als een herfststorm. Het regent niet, een strakblauwe lucht en ongeveer 24 graden, dus uit de wind is het best lekker. Beneden in het dorpje is het ook lekker.

We zijn hier aangekomen na een hobbelige weg. Het laatste uur was de weg enorm slecht. Het was vechten om het stuur in onze 4x4 want we vonden het allebei heel gaaf om te rijden. Wel heel oncomfortabel en héél belastend voor de blaas... Plek genoeg om hier te gaan wildplassen, maar er gaan honderden mensen per jaar dood door slangenbeten en duizenden zijn blijvend invalide hierdoor. Dus laat maar, de broek blijft mooi aan…

Hemelsbreed ligt dit gebied maar 30 km van onze vorige overnachting, maar we moesten 110 km rijden. Onbegrijpelijk dat het klimaat zo taal anders is. Bij Arenal, La Fortuna is het tropisch regenwoud, lekker warm, veel regen en prachtige, prachtige bloemen overal. Hier in Monteverde is het nevelwoud, cloud forest. Veel kouder. Monteverde zelf is altijd bewolkt en bijna altijd nevelig. In de dorpjes eromheen is droog en veel meer zon, maar wel veel wind als je iets hoger zit.

Gisterochtend heel vroeg zijn we met gids gaan wandelen in het nevelwoud. Het was gelukkig niet zo heel vochtig, dus de camera kon gebruikt worden. Ik heb mijn statief op één poot meegenomen, maar de kop is niet kantelbaar en ik mocht af en toe de statief gebruiken van de gids, die een mooie swarovski telescoop op statief meedroeg. Met de i-phone konden we foto’s maken door de zoeker van de telescoop.

Er komen vogelaars hiernaar toe om de quetzal te kunnen zien. Een vogeltje met heel bijzondere iriserende kleuren. Sommige vogelaars zijn hier drie weken en zien hem niet. Onverwachts voor ons zat hij op onze route. Grappig om te zien dat alle gidsen heel snel aan elkaar het nieuws doorgaven. Gelukkig bleef de vogel braaf hoog in de boom zitten.

De wandeling eindigde bij een koffiewinkeltje, maar honderden kolibri’s vlogen. 6 soorten, in de meest prachtige kleuren. Je kon ze bijna aanraken. Dat was genieten met de camera. Er was niet heel veel licht, dus de perfecte foto met ‘bevroren’vleugels erop is niet helemaal gelukt. Maar met een beetje creativiteit is het toch aardig gelukt.

Canopy zit er nog steeds niet in. Dat wordt hier ook veel gedaan (aan een koord boven de boomtoppen zwieren). Jammer, maar alles wat je voor het eerst doet of ziet is een avontuur, dus dan maar wat anders. Fred gaf aan wel te willen paardrijden, nou dat wilde ik wel natuurlijk.

Eerst even een uurtje rusten in onze winderige kamer. Het balkon is lekker zonnig, maar de wind maakt zo’n herrie, dus toch maar even liggen op bed. Ik bedenk, nog net op tijd, om even een wekker te zetten. Na een minuutje was ik al ver weg.

We gaan paardrijden aan het einde van de middag, de gids geeft aan dat het dan heel mooi is. Nou, inderdaad, wat een prachtige uitzichten, ongelofelijk mooi, mooi, mooi! De ondergaande zon gaf een gouden gloed. Ik had een vest en twee t-shirts aan. Het ene moment was dat veel te weinig vanwege de wind en het andere moment was het veel te warm.

De paardjes zijn braaf. Het is wel heel anders rijden op zo’n westernzadel. Ik heb een beetje moeite om te onthouden dat de teugel in één hand hoog wordt gehouden. Ik betrap mij erop dat ik telkens ophoudingen doe, maar dat heeft geen zin omdat de paardjes een soort van hoofdstel van touw hebben, met een los touw eraan dat je als zweepje kunt gebruiken. Geen bit. Je beweegt de teugels als een joystick van links naar rechts om te sturen en dat stuurt net alsof je in een nieuwe auto rijdt.

Na het diner, hier vlak bij, lagen we nu al voor negen uur in bed en ik was weer onmiddellijk vertrokken. Het verslag moet maar even wachten.

Vanochtend vertrekken we naar Rincón de la Vieja, ongeveer drie uur rijden. Nu eerst nog even het verslag online zetten. Heerlijk op het terras, uit de wind, met de nectarzoekende kolibries vlak voor ons.

Ondertussen hebben we de berichten gevolgd van de nieuwe baby in onze familie; Cas. Het voelt wel als een gemis dat we nu niet in NL zijn, maar we hopen het gauw goed te maken. We hoorden vanochtend dat het vliegveld in San José nog niet helemaal werkend is. De vulkaan stoot nog steeds veel vulkaanas uit. Spannend! In ons volgende verblijf zijn negen kraters, die nog steeds werken.

Nog voor vertrek even FaceTime contact met Roos gehad, met haperend beeld. Ze heeft lieve berichtjes en kaartjes gekregen om haar sterkte te wensen met het alleen zijn. Maar wat doet ze het goed!

Zo grappig, de papegaai Ruby kijkt ook mee en is heel verbaasd en praat tegen ons en geeft kusjes naar het beeldscherm.