15 maart, Rincón de la Vieja

Iedereen heel hartelijk bedankt voor alle felicitaties aan Fred, via de whattsapp, dit blog of de sms! Het was een prachtige dag om verjaardag te vieren.

Er is hier in Rincón de la Vieja in het Noordwesten een waanzinnig mooi uitzicht op de zonsondergang. Met een wijntje erbij ben ik dit verslag aan het typen. En aan het proberen om wat foto’s te uploaden. Dat valt niet mee. Eerst moeten ze kleiner worden gemaakt, en dan maar hopen op een redelijke internetverbinding.

Gisterochtend vertrokken uit het winderige en best wel koude Monteverde, met het prachtige bergwoud in de mist. De bomen zijn soms wel 10 ton zwaar van al het mos, bromelia’s en varens. Ze zijn volledig overdekt ermee en uiteindelijk valt de boom om door het gewicht. De luiaards zijn hier ook groen omdat het mos gewoon in hun vacht groeit.

Op de terugweg hebben we 1,5 uur gereden over ongeveer 23 kilometer met hele slechte weg. Eenmaal aangekomen op het asfalt stopten we bij een ‘soda’ voor twee café negro. Alles lekker schoon, de toiletten waren gelijk een magazijnruimte, maar alles superschoon. Lekker hoor! De mevrouw was erg bezorgd om ons en kwam aan met een puppy, die ik natuurlijk niet kon weerstaan en uitgebreid op schoot kreeg. Achter in de tuin had ze heel veel parkieten en papegaaien en ze maakte ons in het Spaans duidelijk dat ze die graag aan ons wilde zien. De papegaai babbelde druk in het Spaans. Ze was ook bezorgd om onze rugzak: vooral meenemen naar de parkieten en niet laten liggen. Alle huizen hebben hier een behoorlijk traliewerk voor het terras en soms nog een extra traliewerk, of twee, om de auto heen. Kennelijk nodig. Wij letten heel goed op. De auto parkeren we altijd in het zicht. De bagage is overdekt met mijn sarong. Het contante geld is verdeeld, kopieën van de reispapieren en paspoorten hebben we op ons lichaam en staan ook in de cloud, voor de zekerheid.

Onderweg wordt het weer een heel nieuw klimaat. Het is warm tot heet en kurk- en kurkdroog. De begroeiing is daardoor ook heel anders. Veel meer gedrongen en de prachtige bloemen die wij in het tropische regenwoud overal om ons hadden zijn verdwenen. De ‘highway’ was een stoffige opgebroken en hobbelige weg. Wij kunnen nu hoog op de vulkaan heel ver weg zien waar die weg loopt door het spoor van de grote stofwolken. Het laatste stuk, na de opgebroken snelweg gaat weer een half uur over een hobbelweg, met meer gaten en kuilen dan begaanbare weg. Dit keer moet de auto in de 4x4. Het is weer vechten om het stuur, want we vinden het allebei prachtig.

Het uitzicht op de zonsondergang is hier prachtig. Gisteren hebben we er uitgebreid van genoten, met een wijntje en een Imperial (lokaal bier) en we zitten er nu weer klaar voor.

Vanochtend hebben we weer 15 hangbruggen gelopen. Ze waren minder hoog dan de bruggen op de Arenal vulkaan en veel wiebeliger. De eerste twee bruggen waren een beetje moeilijk voor mij, want deze gingen aan het einde behoorlijk steil omhoog. Daarna ging het een stuk beter.

Fred gaf aan toch de canopy te willen proberen. Hij heeft nu behoorlijk last van zijn rug, maar hij heeft het toch gedaan. En de laatste zelfs ondersteboven. Ik heb ze ook gedaan, maar niet ondersteboven. Wauw, wat was dat gaaf! In de ochtend zagen we hele grote groepen, die telkens bij elk platform (11 stuks) moesten wachten en weer één voor één af- en aangehaakt worden voor de volgende sprong. Wij gingen om 12.00 uur en waren met zijn tweetjes. Dat was natuurlijk veel leuker. De gidsen maakten er een lolletje van en gaven bij de snelle sprongen flink wat zwiepers aan de ziplijnen. Gaaaaaaaaaaf!!!!

In de middag konden we relaxen bij de hotsprings. Hete bronnen, door de vulkaan verwarmd. We startten met een sauna, daarna een modderbad, waarna we lekker koud, (brrrr) mochten afdouchen. En als het niet helemaal schoon was, werden (vooral wij dames….) nog een keer met een harde tuinslang schoongespoten. Ik heb eindelijk een bikini kunnen scoren, een vreselijk ding, maar ach, wat kan het bommen….Daarna waren er een aantal baden uit bronnen met verschillende temperaturen. Sommige heel heet.

De weg ernaar toe konden we lopen, ruim 4 kilometer in de bloedhitte, over een moeilijk terrein, of per paard of per tractor. Wij kozen de tractor, de paardjes waren nl. best wel duur (20 dollar p.p.) en je mag alleen maar stappen, geen draf of galop dus. De tractor werd voor ons besteld, maar er was iets niet goed gegaan en uiteindelijk kregen we het transport daardoor gratis (10 dollar p.p.) en daar houden wij zo van….

Het is wel leuk om te zien dat er telkens een grote groep met paardjes terugkomt, zonder berijders, met zadel, met achterop een cowboy die ze nauwelijks hoeft aan te sporen om terug naar de kraal te gaan.

We hebben hier niet zoveel vogels gezien als in het tropisch regenwoud. Wel op één van de hangbruggen zat er ineens een meter of twee naast me een brulaap, pfff dat was even schrikken. We hebben hier ook prachtige leguanen of hagedissen (geen idee wat het was) gezien, soms wel met een lijf van een meter, dat is zonder de staart. Fred heeft nu even een dipje omdat hij een beetje boos op zichzelf is en verdrietig omdat hij dingen vaak niet kan zien door de MD. Nou ja, dan moet het maar op de tast J. Kijk, en daar wordt hij dan weer blij van J.

Na de prachtige zonsondergang die nu al bijna komt gaan we eens kijken of er wat te eten is. Gisteren waren we bij buffetrestaurant. Wij zijn heus niet kieskeurig, maar het eten was echt bar slecht. Dus straks maar het andere restaurant op deze lodge proberen. Andere keuze is er niet. We zijn zeker een uur verwijderd van de bewoonde wereld.

Morgen gaat de reis naar Samara aan de kant van de stille oceaan. Hier zijn veel dieren te spotten of kunnen we walvissen of dolfijnen zien.